Aangeknaagde geest van het 'toen'.

Zwijgend keek ze naar haar monitor.
De woorden stonden als gebeiteld op haar netvlies.

"een onbemand leven dat er altijd zal zijn
zonder ooit een spoor achter te laten"
- je was spoorloos aanwezig -

Flarden van het moment kregen een eigen leven,
en beleefden het 'toen' opnieuw.

Weet je het zeker , weet je het echt zeker ?
De vraag van toen was zo vanzelfsprekend,
het moest voltrokken worden.
Ze kon niet anders .
Welk een leven had ze het kleine vruchtje kunnen geven ?
Er waren teveel onzekerheden die haar moederliefde maar in de weg zouden staan.
Moederliefde , dat wat elk kind verdiend.
0nvoorwaardelijke liefde, no matter what.
Ze had er goed aan gedaan,
maar het knaagde zo af en toe stiekem aan haar bewustzijn .
Ze had gevoelens van tekortkomingen,
een zwakke emotie die bij tijden opspeelde als ze een prille moeder haar baby zag wiegen.
En toch beleefde ze hemelse momenten als ze haar eigen gezonde lachende kinderen bekeek
en besefte dat niets vanzelfsprekend was in dit leven.

Haar gedachten dwaalden weer af in het nu.
Ze trok haar neus op en knipperde vol ongeloof met haar ogen.
Hadden die paar regels haar nu totaal van haar stuk gebracht?
Ja, dat hadden ze.
Ze knoopte haar lange  wollen vest wat dichter op haar naakte huid en liep zacht de trap op.
Haar moment was geweest,
de tijd was gekomen voor het nieuwe nu.

Er is altijd een morgen.
En er zal altijd weer een nieuwe dag zijn.



@SjeanineBlonT