Kanker.
Het is eigenlijk raar dat zo’n
klein woordje zoveel emoties kan oproepen. Het is een feit dat zodra er bij
iemand kanker geconstateerd wordt dat zijn of haar omgeving het gevoel heeft
dat ze nog iets moeten ‘rechtbreien’. De drang om die persoon te overladen met
je eigen persoonlijkheid is dan ook vrij groot. ‘Kan ik iets voor je doen’ of
een overdaad aan kaartjes en aandacht moeten het gevoel van verlies compenseren
met het schuldgevoel wat achterblijft. “Heb je er wel alles aan gedaan om die
persoon te helpen? Heb jij er echt wel alles aan gedaan om losse eindjes goed
af te sluiten?” Ineens wordt de toeschouwer slachtoffer van zijn eigen
gedachten. Onuitgesproken woorden blijven hangen in de ruimte tussen wat ooit
was en nooit meer..En uitgesproken woorden kunnen niet meer worden teruggezet
in ‘is nooit gezegd’. Verspilde jaren moeten ineens tijdens een heel ziektebed
worden geleefd of ingehaald. Bullshit natuurlijk. Mensen vergeten vaak dat zij
ook ‘maar’ menschen zijn. En in de meeste gevallen moet de kankerpatiënt zijn
of haar omgeving troosten en vertellen dat het wel goed komt. En zo niet, dat
zij er dan wel vrede mee hebben. Want de situatie is nou eenmaal niet anders.
Omgedraaide wereld nietwaar? Want eerlijk is eerlijk..als kankerpatiënt kun jij
je aandacht wel beter besteden dan aan mensen die aan je bed lopen te snotteren
omdat zij niet willen achterblijven met een ‘schuldgevoel’.
Terecht of niet
terecht.
....
....
Nien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten