Egoschopster / Levensverslaafde / Naturalzeikerd

zaterdag 12 maart 2016

Kankeren

         Kanker.
      Het is eigenlijk raar dat zo’n klein woordje zoveel emoties kan oproepen. Het is een feit dat zodra er bij iemand kanker geconstateerd wordt dat zijn of haar omgeving het gevoel heeft dat ze nog iets moeten ‘rechtbreien’. De drang om die persoon te overladen met je eigen persoonlijkheid is dan ook vrij groot. ‘Kan ik iets voor je doen’ of een overdaad aan kaartjes en aandacht moeten het gevoel van verlies compenseren met het schuldgevoel wat achterblijft. “Heb je er wel alles aan gedaan om die persoon te helpen? Heb jij er echt wel alles aan gedaan om losse eindjes goed af te sluiten?” Ineens wordt de toeschouwer slachtoffer van zijn eigen gedachten. Onuitgesproken woorden blijven hangen in de ruimte tussen wat ooit was en nooit meer..En uitgesproken woorden kunnen niet meer worden teruggezet in ‘is nooit gezegd’. Verspilde jaren moeten ineens tijdens een heel ziektebed worden geleefd of ingehaald. Bullshit natuurlijk. Mensen vergeten vaak dat zij ook ‘maar’ menschen zijn. En in de meeste gevallen moet de kankerpatiënt zijn of haar omgeving troosten en vertellen dat het wel goed komt. En zo niet, dat zij er dan wel vrede mee hebben. Want de situatie is nou eenmaal niet anders. Omgedraaide wereld nietwaar? Want eerlijk is eerlijk..als kankerpatiënt kun jij je aandacht wel beter besteden dan aan mensen die aan je bed lopen te snotteren omdat zij niet willen achterblijven met een ‘schuldgevoel’.

         Terecht of niet terecht

....





Nien











Geen opmerkingen:

Een reactie posten