Gootsteenontstopper

Door koortsbuien aangeslagen keek ze bedroefd richting  slaapkamerdeur.
Ze wist dat zij elk moment kon binnenkomen, maar de tijd leek een eeuwigheid te duren.
Sinds het overlijden van haar zusje was Sara steeds vaker ziek thuis en sinds twee maand was ze terminaal thuis. Haar moeder verzorgde haar trouw elke dag.  Zij hield haar angstvallig in het oog want je kon nooit weten wanneer het noodlot zou toeslaan.  Eten kon Sara bijna niet meer,  haar maag werkte alles net zolang omhoog tot ze uitgeput van het braken als een hoopje ellende inééngedoken in bed zakte.
Niemand mocht bij haar langskomen op ziekenbezoek,  infecties lagen overal op de loer wist haar moeder.  Weken geleden had ze een lieve oppas gehad, Beb van de thuiszorg maar haar moeder had haar weggestuurd; ze lette niet goed op zei haar mama. Sara was erg verdrietig geweest toen de oppas verdween want Beb kwam vaak  even bij haar kwam zitten om een verhaaltje voor te lezen of om even gezellig te babbelen over zaken die Sara aan het hart gingen.

Haar moeder was een krachtige , sterke vrouw die haar verdriet stilletjes droeg - vaak zelfs verborg om er helemaal voor Sara te zijn-.
Haar mama was er kapot van geweest toen haar zusje dood ging maar gelukkig vond ze veel steun aan haar nieuwe vrienden die ze steeds weer maakte. Op een morgen had haar moeder hysterisch geschreeuwd dat er een dokter moest komen, haar zusje lag levenloos in bed na een lange slopende koorts bui .
De dokters stonden voor een raadsel , haar complete immuunsysteem was kapot.
Geen medicijn had nog kunnen helpen.
Sara en haar zusje waren al van kinds af aan erg ziek ,
en het was alleen maar een kwestie van tijd dat ook Sara eindelijk rust vond.
Sara kneep haar oogjes dicht om de tranen te onderdrukken maar een droge snik kon ze niet vermijden.
Met haar 11 jaren en met een gewicht van 29 kilo was ze te zwak om haar zusje te missen.
Haar moeder kwam binnen om Sara haar nieuwe medicijnen te geven , ze gaf haar een liefdevolle knuffel en een kus op haar voorhoofd
- sara sloot haar ogen , ze was erg moe -
De deurbel ging en haar moeder trok zachtjes de deur achter zich dicht .

Drie maand later vertrok de moeder van Sara naar een villa in Spanje, ze kon de herinneringen ter plekke  niet meer aan.  Twee kindertjes had ze verloren, en ook haar man wou niet bij haar terug komen om haar leed te verzachten of te delen.  Tien jaren lang vocht ze voor zijn liefde. Tien jaar lang had ze geprobeerd om alleen voor twee zieke kindertjes te zorgen, en sinds de dood van haar jongste dochter stond ze er helemaal alleen voor. Gelukkig had ze de kinderen nog, anders had niemand .. maar dan ook echt niemand eraan gedacht om haar te vragen hoe het nou met haar ging.


 Nu was ze 100.000 euro rijker , dat was toch best wel een kleine troost.
Die achterlijke Beb moest eens weten. "Jij hebt het MBP-syndroom!!" had Beb tegen haar geschreeuwd "ik ga je melden bij het AMK!! Dat kon ze niet toelaten, wat een vreselijke moeder zou ze zijn als ze toeliet dat iemand haar kinderen van haar zou wegnemen. Nooit!! Nooit zou ze dat toelaten!!

0ntstaan samen met mijn mini-mie [zittend op schoot] op 12 juni 2009 , kleppend over school-vriendjes en over het alledaagse leven van andere kinderen. Geluk is niet altijd vanzelfsprekend.