Nooit meer. Nooit weer !!

Stilgeslagen zat ze van angst ineengedoken op het harde tuinbankje.
Dreigend stond het viertal voor haar, honend en met gebalde vuisten. *Sla haar op der gore bek!!* schreeuwde een jongen van 14.
Een meisje van amper 12 voelde medelijden met het bange meisje op de bank maar uit angst voor de 'grote jongens'  sloeg ze het kind toch met haar schooltas tegen de vlakte.
Zo van het bankje af. BAM!!  Het meisje viel achterover op de tegels. Haar hoofd bloedde en het groepje kinderen lachte gemeen en schreeuwden haar toe; "kijk nog eens naar ons en we slaan je weer in elkaar".
Het  meisje gaf geen kik, ze was te bang om  te huilen van de pijn. Eigenlijk voelde ze de pijn niet, maar bij het  zien van het bloed op de tegels wist ze dat het haar ergens zeer moest doen.
 Ze was te bang om de pijn te voelen. Pas toen ze in de gaten had, dat het groepje echt verdwenen was probeerde ze op te staan. Ze was alleen. Ze ging weer op het bankje zitten. Ze was op haar hoede.
Maar ze was echt alleen.  Iedereen was naar huis. Logisch, het groepje had haar opgewacht toen ze uit school kwam.
Zij dacht het groepje slim af te zijn en had nog even de leraar geholpen met het schoonmaken van het lokaal.
Het groepje tuig was helaas ook slim geweest en zij hadden achter het fietsenhok op haar staan wachten.
 Het meisje haalde een papieren zakdoekje uit haar schooltas en veegde daarmee de snee op haar voorhoofd  schoon. Zacht kwamen de tranen, maar ze deden haar niets meer.
"Dit was de laatste keer!" beloofde ze zichzelf.  Nooit meer zouden zij haar pijn doen. Nooit meer wilde ze van de meester horen dat zij zich niet moest aanstellen.
Dat zij weerbaarder moest worden. Dat ze maar eens van zichzelf af moest gaan slaan. "Nooit meer!! Nooit weer!! "schreeuwde een stem in haar hoofd. 
Ze liep het lange rechte pad af, weg van school.  Ze liep het voetpad langs en de wond op haar voorhoofd begon pijnlijk te voelen.
"Nooit meer!!!" riep het stemmetje weer. "Nooit weer!!"  Ze stak de drukke weg over. Ze zag de mensen kijken "Oh, jij bent vast zo'n vechtkind" Tuig!! " 
Ze bleef even stil staan voordat ze over de gele streep van de stoep verder liep . . Ze zag de bestelbus komen en deed een stap opzij.
De bus raakte haar frontaal en ze maakte een harde smak op het teer.  "Het was een vreselijk ongeluk, ze  struikelde en kwam onder een grote auto.
 Ze hebben nog geprobeerd om haar te reanimeren maar dat mocht niet baten" wist een leerkracht de volgende dag geschrokken en in tranen te vertellen.
 "Mijn God, wat moet dat kind geleden hebben die laatste minuten van haar leven!"
Zij moest eens weten .....

#NienBlonT




*Na aanleiding van reacties op het vorige blog Pest een eind op! *