"Open brief"

Woorden die worden uitgespuugd 

als dunne derrie van een lomperik.

Antipathie overwoekerde als onkruid

en liet de smaak van bittere afkeer achter.

Mijn mooie dochter, nu zestien jaar

jij hebt je kans gehad om haar te leren kennen.

Net zoals mijn andere mooie Mini-mie,

ook die kans heb je weggesmeten.

Ze hebben mijn karakter, had je dat al gemerkt?

0ok zij willen hun eigen weg zoeken,

ik geef ze wel de kans, hier hoeft niemand bitter weg te lopen.

0ok zij zien nu in dat jij veel zoete broodjes verkoopt

stiekem gevuld met steken van ontevredenheid.

Ik pak jou je kleinkinderen af zei je.

Jouw kleinkinderen?

Eens vertelde je mij dat je zo gelukkig was, 

je kreeg eindelijk een echt kleinkind.

Mijn mooie dochters bestonden toen al.

Ik had je toen moeten begraven..

Altijd commotie, boerenpummel gelul.

Tegenspraak van mij accepteerde je niet, met mij kon je niet praten zei je dan.

Kop op.. nu hoef je niet meer tegen mij te praten.

Je bent niet meer welkom, je hebt afgedaan.

Bij bezoekjes kwamen de naargeestigste verwijten naar boven drijven,

als uitwerpselen die uit vergetelheid niet werden begraven.

Ik had je al eens uit mijn hart verbannen,

maar je had stapsgewijs een klein stukje terug veroverd.

Maar weet je?

ik heb jou nu weer begraven.

Je nam vast nooit het moment waar

om te luisteren wat ik eigenlijk vertellen wou.

Het meest pijnlijke is dat jij eigen gemaakte fouten niet toe wil geven.

Maar waar haal jij het lef vandaan om mij mijn fouten in te peperen.

Als vader zijnde hoor je achter je kind te staan, niet tegenover je kind.

Heb jij je wel eens afgevraagd waarom ik zo vroeg uit huis ging of

waarom ik de wereld afreisde en bijna alles deed wat God verboden had?

Vraag jij jezelf wel eens af waarom ik zelden contact zocht in die tijd?

Vast niet, jij had het te druk met je eigen leven.

Begraven zaken nemen geen keer..

0oit zei je 'je krijgt er spijt van dat je gaat'..

ik had er toen geen spijt van, en ook nu heb ik dat niet.

Ik heb er wel spijt van dat ik je toen weer heb opgezocht.

Lang gelee was ik een mens die zocht naar een vader,

die zocht naar iemand die wel naar haar wou luisteren.

Maar ik weet ondertussen dat het niet altijd zo komt zoals het komt,

en dat je af en toe je pad zelf moet leggen.

En dat mensen prima zonder vaders kunnen uitkomen.

Jij hielp mij op weg de grote weide wereld in.

Ik heb je nooit willen kwetsen,

maar jij leerde mij dat je niet bemodderd door het leven kan stappen.

... zand erover?
Ja doe maar.

@Blont

.