Mijn kleine grote broertje.

Stel, je hebt een broertje.. zo één waar je als kind zijnde de schuld aan kon geven als er iets mis ging. Zo'n broertje die speciale rechten had, waar niemand aan mocht komen behalve jij. Zo'n broertje heb ik. Alleen heb ik hem pas vorig jaar 'gekregen'. Gevonden eigenlijk . Of hij vond mij, dat mag ook. Hij is al groot. Hij is zelfs al volwassen, maar het blijft een feit dat niemand aan hem mag komen. Alleen ik. Hij is mijn kleine broertje waarbij ik het gevoel heb dat ik hem toch een beetje moet beschermen. Ook al is hij nu groot. Mijn kleine grote broertje. Hij en ik delen alleen de genen van onze moeder en Godzijdank zijn die zo nihil, dat ze te verwaarlozen zijn. Wij willen namelijk niet in de schaduw van onze genen leven. Wij stralen onze eigen genen. Wij leven onder het motto; Divide et impera!  Sommige mensen zitten gevangen in familiebanden, leven onder het juk van de druk van anderen. Maar dat gevoel hebben wij dus niet. Zulke mensen hebben wij verbannen. Mijn broertje en ik.  "Alles mag en niets moet" en het "Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg"  is een motto die bij ons diep geworteld zit. Alhoewel ik moet bekennen dat mijn broertje mij gevangen heeft, door zijn hele doen en laten. Mijn 'kleine' broertje heeft mijn respect gekregen, zomaar. Omdat hij dat verdiend heeft. Zoveel meegemaakt in zijn 36 jaren bestaan, maar toch weet hij zijn rug recht te houden in deze wereld. Hij weet waar hij staat in dit leven. Samen met zijn vrouw. Sinds gisteren officieel. Zij staan zij aan zij. Zij zijn samen één. Zij kunnen dat. Zij willen dat. En zij doen dat goed! Daarom ben ik trots. Trots om voluit te kunnen zeggen dat ik trots ben op mijn kleine broertje!

Want dat ben ik!
~Op mijn kleine grote broertje!! ~

@NIEN!